Μόλις γύρισε από ανασκαφή στην Πρέσπα, εκεί με βρήκε. Καταμεσήμερο, ντάλα ο ήλιος, οι άλλοι τα είχαν παρατήσει κι άραζαν στη σκιά του τοίχου. Έπιναν ζεστούς χυμούς πορτοκάλι και τσάι με ροδάκινο. Η Ευδοκία είχε από το πρωί μια "δημιουργική ανησυχία", έτσι έγραψε στο ημερολόγιο. Άκουγε μες στα χώματα φωνές να την καλούν με τ' όνομά της. Βάδισε αθέατη πίσω από την τούμπα, στη μεριά της λεύκας. Έσκαψε μ' ένα μικρό σκαπανικό που είχε στο σακίδιο, ύστερα με τα χέρια. Βρήκε το χτένι μαζί μ' ένα κοκαλάκι. Φάλαγγα από δάχτυλο, νομίζω. Δεν το καθάρισε εντελώς από τα χώματα, το έριξε στην τσέπη της και γύρισε στους άλλους. Ούτε κατάλαβαν την απουσία της, κανείς δε ρώτησε τίποτα.
(…)
Ξέπλυνε το χτένι με χλιαρό νερό και το 'τριψε μαλακά, ώσπου γυάλισε. Έλειπαν δυο δόντια. Τα υπόλοιπα στριμώχνονταν πολύ κοντά το ένα στο άλλο. Η ελεφάντινη πλάτη ήταν σκαλισμένη περίτεχνα, τώρα την πρόσεχε καλά. Έδειχνε το προφίλ μίας κοπέλας. Η Ευδοκία άνοιξε το ημερολόγιό της. 
(…)
Άφησε τρεις σειρές κενό και συνέχισε: "Ελεφάντινο χτένι του 11ου αιώνα. Βρέθηκε στην ανασκαφή της τούμπας στο κατεπανίκιον Λυκοσχίσματος, τοπωνύμιο Εσφαγμένου. Φέρει παράσταση κόρης. Τα μαλλιά της δε σχηματίζουν ιδιαίτερη κόμμωση. Είναι λυτά. Δείχνουν να τα τραβάει μαλακά ο άνεμος. Μολονότι δεν πρόκειται για αφηγηματική παράσταση μιας σκηνής, το κάλλος της κόρης, η έκφραση του προσώπου της και η έμπνευση του καλλιτέχνη μοιάζουν να αφηγούνται από μόνα τους μια ιστορία…"
-Την οποία και θα ανακαλύψω, φώναξε η Ευδοκία μπαίνοντας στο μπάνιο