Το κύτταρο του Σφέβα δεν έμοιαζε με εκείνο που είχα δει. Ψαχούλεψα κυψελίδες κολλημένες, η μια πλάι στην άλλη, όλες ίδιες. Ήταν γεμάτες με ένα κολλώδες υγρό που πίκριζε, ίδιο η χολή ανθρώπου που βασανίστηκε αναίτια. Έβραζε μες στα κυπελάκια του, γινόταν ολοένα και πικρότερο κι άχνιζε σαν συκώτι φρεσκοσκοτωμένου. Γύρω από το κάθε κυπελάκι έπλεαν τρίχες τόσο μακριές, που ούτε μπορώ να φανταστώ ως πού κατέβαιναν. Έλαμναν μες στα σωθικά του Σφέβα, θρέφονταν από το φαρμακωμένο κύτταρό του. Δεν τις ακούμπησα. Είχα φόβο. Γύρισα τρέχοντας στο θώρακα και από εκεί άρχισα την ανάβαση στο λάρυγγα.

   Ο PRD-1 ήταν σκυμμένος στο στόμα του Σφέβα, κοιτούσε μέσα με απόγνωση. Δεν το πίστευε όταν με είδε να επιστρέφω παραζαλισμένη. Με αγκάλιασε αμέσως, δε με ρώτησε τίποτε. Είδε τα μάτια μου και δεν τόλμησε.